Online classes in undergraduate medical teaching: recommendations from perspectives of teachers and students in a non-government medical college of Bangladesh

INTRODUCTION: Due to the COVID-19 pandemic, educational systems all over the world faced the challenge of an abrupt switch from traditional to virtual classroom; undergraduate medical teaching has been one of the most affected area. There are some qualitative differences between teaching face-to-face and teaching online, and these are easily understandable to both the teacher and the learner. The current paper explores the views of teachers and bachelor of medicine and surgery (MBBS) students at a non-Government Medical College of Bangladesh, regarding their experience in online classes during the COVID-19 lockdown.
METHODS: All teachers and MBBS students of Chattagram International Medical College who were involved in online teaching-learning activities from June 2020 to November 2020 and gave informed written consent, were included in this study. It was a cross-sectional study, and a pre-tested questionnaire in Google form was used for data collection. This study was approved by the institutional review board of Chattagram International Medical College (CIMC/IRB/02/20-4 and CIMC/IRB/03/20-6).
RESULTS: Among all participants, 85% of teachers and 87% of students responded to the study. Among the students, 20% never felt interest in the online class. Remarkably, 58% of teachers and 74% of students never felt online class as a substitute for a face-to-face class.
DISCUSSION AND CONCLUSION: The current study found similarities with other studies in terms of a lack of appropriate interaction in the classroom, a lower effectiveness of online classes for clinical students, a lack of preparedness among teachers, and a refusal to accept online classes as a complete replacement for face-to-face classes.

Tıp eğitiminde çevrimiçi sınıflar: Bangladeş’te özel bir tıp fakültesindeki öğretmenlerin ve öğrencilerin bakış açısından öneriler

GİRİŞ ve AMAÇ: COVID-19 pandemisi nedeniyle tüm dünyadaki eğitim sistemi, yüz yüze öğretimden çevrimiçi öğretime ani geçiş zorunluluğuyla karşı karşıya kalmıştır. Tıp öğretimi bundan en çok etkilenen alanlardan biri olmuştur. Yüz yüze öğretim ile çevrimiçi öğretim arasında bazı niteliksel farklılıklar vardır, bunlar hem öğretmen hem de öğrenci tarafından kolayca anlaşılabilir. Bu makalede Bangladeş’te özel bir tıp fakültesindeki öğretim üyeleri ve öğrencilerin COVID-19 karantinası sırasında çevrimiçi sınıflardaki deneyimleriyle ilgili durumları ve görüşleri araştırılmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışma yerel etik kurul tarafından onay sonrası gerçekleştirilmiştir. Kurumumuzda Haziran 2020’den Kasım 2020’ye kadar çevrimiçi eğitim-öğretim etkinliklerine katılan ve bilgilendirilmiş yazılı onam veren tüm öğretim üyeleri ve öğrenciler bu çalışmaya dahil edildi. Bu kesitsel çalışmada veri toplamak için Google formunda önceden test edilmiş bir anket kullanıldı.
BULGULAR: Çalışmaya öğretim üyelerinin %85’i ve öğrencilerin %87’si katılmıştır. Öğrencilerin %20’si çevrimiçi derse hiç ilgi duymadığını ifade etmiştir. Dikkat çekici bir şekilde, öğretim üyelerinin %58’i ve öğrencilerin %74’ü çevrimiçi dersi hiçbir zaman yüz yüze dersin tam bir ikamesi olarak görmediklerini belirtmiştir.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Mevcut çalışma, çevrimiçi sınıflarda uygun etkileşimin olmaması, klinik öğrenciler için çevrimiçi dersin daha az etkili olması, öğretim üyelerinin daha az hazırlıklı olmaları ve çevrimiçi sınıfın yüz yüze eğitimin tamamen yerine geçememesi gibi konularda diğer çalışmalarla benzerlik göstermiştir.