GİRİŞ ve AMAÇ: Tip 1 Timpanoplasti ameliyatı yapılan hastalarda, onarımda kullanılan kartilaj ada greftinin, postoperatif komplians ve işitme sonuçlarına etkisinin araştırılması.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamızda Mayıs 2019-Aralık 2021 yılları arasında Tip 1 timpanoplasti operasyonu yapılan 40 hastanın kayıtları retrospektif olarak incelendi. Çalışmaya greft materyali olarak tragal kıkırdak kullanılan hastalar dahil edildi. Kıkırdak greftin komplians üstüne etkisi timpanometrik test bataryası kullanılarak, işitme üzerine etkileri de odyolojik test bataryası kullanılarak incelendi. Hastaların preopratif ve postoperatif 6. ay kontrollerinde yapılan odyolojik+timpanometrik batarya tetkikleri karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışmada incelenen 40 hastanın %40’ı erkek, %60’ı (n=24) kadındı, hastaların yaş ortalaması 41.2±12.5 idi. Yapılan timpanometrik tetkiklerde, tüm hastalarda tip B timpanogram eğrisi elde edildi. Karşılaştırılan preoperatif ve postoperatif odyometrik tetkiklerde, 500 Hz-4000 Hz eşiklerindeki hava-kemik gaplerinin her biri ameliyattan sonra anlamlı derecede iyileşme göstermiştir (p<0.001). Ayrıca preop 500-4000 Hz ortalamasındaki hava-kemik gapi de ameliyat sonrası anlamlı olarak iyileşme göstermiştir (p<0.001). Konuşmayı alma eşiği değerlerinde ve postoperatif eşiklerde istatistiksel olarak anlamlı iyileşme gözlendi (p<0.001). Konuşmayı ayırt etme skorlarında ise postoperatif anlamlı bir değişim gözlenmedi (p>0.01).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tragal ada kartilaj grefti, hem işitme eşiklerini düzelten hem de konuşmayı anlama eşiklerini iyileştiren bir greft materyali olarak Tip 1 timpanoplasti ameliyatlarında güvenle tercih edilebilecek bir greft materyali olarak değerlendirildi. Timpanometri testlerinde elde edilen Tip B timpanogram eğrisi, kullanılan ada kartilaj greft materyalinin timpanik membran-osiküler zincir sistemi esnekliğini azalttığına dikkat çekmiştir.

INTRODUCTION: The purpose of this study was to investigate the effect of cartilage island grafts used in type 1 tympanoplasty surgery on compliance and hearing results.
METHODS: In this retrospective study, the medical records of patients who underwent type 1 tympanoplasty between May 2019 and December 2021 were reviewed. A total of 40 patients were included in the study. Preoperative audiological and tympanometry test results were compared with 6-month postoperative results. The effect of cartilage island graft on compliance and hearing levels was compared, preoperatively and postoperatively at the 6th-month follow-up.
RESULTS: Forty percent of patients were male, and 60% were female (n=24). The mean age of patients was 41,2±12.5 years. All postoperative tympanometry results showed a type B tympanogram tracing, as a result, no compliance was detected. At 500 Hz-4000 Hz frequencies, both air conduction hearing levels and air-bone gap thresholds showed a statistically significant improvement (p<0.001). Speech recognition threshold also increased after surgery (p<0.001). However, there was no statistically significant change (p>0.01) in Speech discrimination rate.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Cartilage island grafts could be considered an appropriate surgical option for type 1 tympanoplasty because it leads to a significant gain in terms of hearing outcomes. The correction effects on both hearing levels and speech recognition thresholds were statistically significant in our results. No better compliance result was observed, all tympanometry tracing results showed a type B tympanogram after type 1 tympanoplasty with island cartilage graft. This result may indicate a decreased elasticity in the tympano ossicular chain by cartilage island grafting.

GİRİŞ ve AMAÇ: Çocuklarda nadir görülen ve şiddetli multisistem inflamatuar sendrom (MIS-C) ile aktif ailesel Akdeniz ateşi (FMF) hastalığı arasındaki benzerlik ve farklılıkları ortaya koymayı amaçladık. Çalışmamız, çocuklarda MIS-C sendromunun erken tanınmasına ve benzer semptomları olan diğer hastalıklardan ayırt edilmesine yardımcı olabilir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: MIS-C sendromlu ve aktif FMF’li hastaların demografik ve klinik özelliklerini, laboratuvar bulgularını, tedavilerini ve sonuçlarını değerlendirdik.
BULGULAR: Çocuk kliniğimizde aktif FMF (n: 42) ve MIS-C sendromu (n: 24) tanısı ile yatırılan toplam 66 hastanın klinik ve laboratuvar bulguları retrospektif olarak incelendi. Pediatrik acil başvuru nedeni tüm hastalarda dirençli ateş olarak belirlendi. Hastaların klinik bulguları karşılaştırıldığında, FMF grubunda eklem ve karın ağrısı, MIS-C grubunda kusma, döküntü, öksürük, LAP ve miyalji bulgularının istatistiksel olarak anlamlı derecede yüksek olduğu belirlendi (p<0.05). İki grup arasında laboratuvar bulguları değerlendirildiğinde MIS-C sendromlu (p<0.05) grupta lenfosit sayısı ve D vitamini düzeyleri istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük bulunurken, lökosit sayısı, glukoz, C-reaktif protein (CRP), ferritin, laktat dehidrogenaz (LDH), sedimantasyon, aspartat transaminaz (AST) ve alanin aminotransferaz (ALT) anlamlı olarak yüksek bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızın sonuçlarının, MIS-C hastalarının FMF gibi otoinflamatuar hastalıklardan benzerliklerini ve farklılıklarını göstererek, MIS-C’nin erken ayırıcı tanısında ve yönetiminde pediatristlere ve klinisyenlere rehberlik edebileceğini düşünmekteyiz.

INTRODUCTION: We aimed to reveal the similarities and differences between the rare and severe multisystem inflammatory syndrome (MIS-C) and active familial Mediterranean fever (FMF) disease in children. Our study may help in the early recognition of MIS-C syndrome in children and distinguish it from other diseases with similar symptoms.
METHODS: We evaluated the demographic and clinical characteristics, laboratory findings, treatments and outcomes of patients with MIS-C syndrome and active FMF.
RESULTS: The clinical and laboratory findings of a total of 66 patients hospitalized in our pediatric clinic with the diagnosis of active FMF (n: 42) and MIS-C syndrome (n: 24) were reviewed retrospectively. The reason for pediatric emergency admission was determined as resistant fever in all patients. When the clinical findings of the patients were compared, it was determined that joint and abdominal pain in the FMF group and vomiting, rash, cough, Lenfadenopati (LAP) and myalgia findings in the MIS-C group were statistically significantly higher (p<0.05). When the laboratory findings were evaluated between the two groups, the lymphocyte count and vitamin D levels were statistically significantly lower, while the leukocyte count, glucose, C-reactive protein (CRP), ferritin, lactate dehydrogenase (LDH), sedimentation, aspartate aminotransferase (AST), alanine aminotransferase (ALT) were found to be significantly higher in the group with MIS-C syndrome (p<0.05 ).
DISCUSSION AND CONCLUSION: We think that the results of our study may guide pediatricians and clinicians in the early differential diagnosis and management of MIS-C, by showing the similarities and differences among MIS-C patients from autoinflammatory diseases such as FMF.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı, sağlıklı genç bireylerde vücut kitle indeksi ile navikular düşme miktarı arasındaki ilişkiyi cinsiyet farkı gözetilerek değerlendirmektir. Ayrıca ayağın denge mekanizmalarındaki etkisinin daha iyi anlaşılması için literatüre destek olmak ve mevcut tedavi yaklaşımlarına katkı sağlamaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamıza 18-25 yaş arası 100 tıp fakültesi öğrencisi dahil edildi. Katılımcıların yaş, boy ve kilo bilgileri kaydedildi ve vücut kitle indeksi (VKİ) hesaplandı. Ayağın pronasyon cevabını ölçmek için navikular düşme testi uygulandı.
BULGULAR: Belirlenen parametrelerin erkeklerde ve kadınlarda sırasıyla ortalama±ss değerleri; yaş; 20 ve 20, boy (cm); 179±12,7 ve 163±0,05, ağırlık (kg); 78,8±5,3 ve 54,5, VKİ (kg/m2) 24,4±3,5 ve 20,2, oturur pozisyonda sağ navikular tüberkül yüksekliği (ONTSa); 43,7±4,8 ve 38,7±5,1, ayakta sağ navikular tüberkül yüksekliği (ANTSa); 36,4±4,2 ve 24,9±4,8, sağ ayağın navikular düşme oranı (ANDSa); 7,2±4,2ve 7,2±5,3, oturur pozisyonda sol navikular tüberkül yüksekliği (ONTSo); 37,2±3,5 ve 32,3±5,3, ayakta sol navikular tüberkül yüksekliği (ANTSo); 30±4,7 ve 31,5±5,2, sol ayak navikular düşme oranı (ANDSo); 7,2±4,7 ve 7,4±4,6 olarak ölçülmüştür.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamız sonucunda kadın ve erkeklerde vücut kitle indeksi arttıkça naviküler düşme oranında anlamlı bir değişimin olmadığı görülmüştür.

INTRODUCTION: This study aims to evaluate the relationship between body mass index and navicular drop in healthy young individuals by considering gender differences. In addition, it is to support the literature for a better understanding of the effect of the foot on the balance mechanisms and to contribute to the development of new approaches in addition to the existing treatment approaches.
METHODS: A hundred medical school students between the ages of 18-25 were included in our study. The participants’ age, height, and weight information were recorded, and body mass index (BMI) was calculated. The navicular drop test was performed to measure the pronation response of the foot.
RESULTS: The mean±SD values of the determined parameters in men and women were as follows respectively: Age: 20 and 20; Height (cm): 179±12.7 and 163±0.05, Weight (kg): 78.8±5.3 and 54.5; BMI (kg/m2): 24.4±3.5 and 20.2, right navicular tubercle height in a sitting position (SNTR): 43.7±4.8 and 38.7±5.1; right navicular tubercle height in a standing position (StNTR): 36.4±4.2 and 24.9±4.8; the navicular drop rate of the right foot (NDRR): 7.2±4.2 and 7.2±5.3; left navicular tubercle height in a sitting position (SNTL): 37.2±3.5 and 32.3±5.3; left navicular tubercle height in a standing position (StNTL): 30±4.7 and 31.5±5.2; the navicular drop rate of the left foot (NDRL): 7.2±4.7 and 7.4±4.6.
DISCUSSION AND CONCLUSION: As a result of our study, it is seen that an insignificant change in the rate of navicular drop as the body mass index increases in men and women.

GİRİŞ ve AMAÇ: Jinekomasti, serbest östrojen ve testosteron etkileri arasındaki dengesizlikten kaynaklanan erkek meme dokusundaki stromal ve duktal bileşenlerinde artış olarak tanımlanır. Ergenlik, vücutta farklı endokrinolojik değişikliklerin olduğu bir dönemidir.
Bu çalışmanın amacı, genç erkekler ve ergenlerde meme kitlelerinin nedenlerini araştırmak ve erken gençlik döneminde jinekomastinin ergenlere daha küçük ve daha az sıklıkta olacağı hipotezini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ocak 2014-Ekim 2019 arasındaki meme ultrason görüntülemeleri gözden geçirildi ve 9-20 yaşları arasında ve 21-35 yaşları arasında toplam 345 erkek hasta kaydedildi. Tüm lezyonlar normal erkek meme görünümü, tek taraflı jinekomasti, bilateral jinekomasti, ciltaltı yağ dokusu artışı (psödo jinekomasti), lipomlar, şüpheli lezyon, enfeksiyon ve diğer benign bulgular olarak sınıflandırıldı. Jinekomastinin fibroglandüler dokusunun boyutları rapor edildi ve yaş grupları arasında karşılaştırıldı. Lezyon tipleri ve hasta gruplarının istatistiksel analizi ki-kare testi ile yapıldı. Hastanın yaşı ve jinekomasti durumu Student-t testi ile analiz edildi. Hasta yaşı ve jinekomasti boyutları Spearman korrelasyon testi ile karşılaştırıldı.
BULGULAR: Çalışma grubunu 208 genç erkek ve 137 ergen oluşturdu. Genç erişkinlerin %60’ ında, adolesanların %77,6’sında jinekomasti vardı. En sık ikinci patoloji, yağ dokusu artışı ile birlikte psödo-jinekomastiydi ve yetişkinlerde %17, ergenlerde %12% oranında görüldü. Erişkin grupta bir lezyon şüpheli bulundu ancak histopatolojik tanısı jinekomasti idi. Chi-kare testi ile değerlendirildiğinde jinekomasti ergen grupta istatistiksel olarak anlamlı şekilde daha sık bulundu(P<0,01). Glandüler dokunun ultrasonografide ölçülen derinlik ve transvers boyutları, ergenler ve erişkinler arasında ve yaşlara göre anlamlı ölçüde farklı değildi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Jinekomasti sıklığı ergenlikten sonra azalmaktadır ancak jinekomastisi olan yetişkinlerde meme glanduler doku boyutlarının, ergenlik sonrası hormonların düzenlenmesine bağlı olarak fark göstermediği görülmektedir. Adölesans döneminde görülen jinekomastinin regrese olmaması halinde yetişkinliğe geçildiğinde de küçülmediği anlaşılmaktadır.

INTRODUCTION: Gynecomastia is defined as an increase in the stromal and ductal components of the male breast due to an imbalance between the effects of free estrogen and testosterone which affects adolescents commonly. The aim of this study is to determine the causes of breast masses in young males and adolescents and to test the hypothesis that gynecomastia will be smaller and less frequent in adult males than adolescents due to the regulation of hormone levels after adolescence.
METHODS: Breast ultrasound imaging studies between January 2014 and October 2019 were reviewed and a total of 345 male patients between 9-20 and 21-35 years of age were included in the study. Lesions were classified as normal male breast appearance, unilateral gynecomastia, bilateral gynecomastia, increased subcutaneous-adipose tissue (pseudogynecomastia), lipoma, suspicious lesion, and other benign findings as infection. Sizes of fibroglandular tissue were reported and compared between age groups. Statistical analysis of lesion types and patient groups was performed by the Chi-square test. Patient age and gynecomastia status were analyzed by Student’s t-test. Patient age and size of gynecomastia were compared by the Spearman correlation test.
RESULTS: Two hundred and eight young males and 137 adolescents formed the study group. Sixty percent of the adults and 77.6% of the adolescents had gynecomastia. The second most common pathology was pseudogynecomastia in 17% of the young adults and, 12% of the adolescents. One suspicious lesion was found in the adult group and the pathology revealed gynecomastia. Gynecomastia was found to be more common in the adolescent group (P<0.01). the sizes of the glandular tissues were not significantly different between adolescents and young adults and according to age.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Gynecomastia is more common in adolescents, mostly bilateral, than in young adults. However, the size of the glandular tissue does not differ between age groups. We cannot conclude that gynecomastia in adults is prone to be smaller than in adolescents due to the regulation of hormones after adolescence.

GİRİŞ ve AMAÇ: İnme sonrasında denge bozuklukları, postüral disfonksiyonlar ve konuşma bozuklukları sık görülmektedir. Bu çalışmanın amacı inme hastalarında dil ve konuşma fonksiyonu ile postür ve denge arasında ilişkinin olup olmadığını,ve bu ilişkinin konuşma fonksiyonunun hangi alt alanı ile arasında olabileceğini araştırmaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya konuşma bozukluğu olan ve kognitif bozukluğu olmayan on sekiz inme hastası dahil edilmiştir. İnmeli bireylerin denge ve postürleri Berg Denge Testi (BBT) ve İnmeli Hastalar İçin Postural Değerlendirme Ölçeği (PASS-T) kullanılarak değerlendirilirken yaşam kaliteleri İnme ve Afazi Yaşam Kalitesi-39 Testi (SAQOL-39) kullanılarak değerlendirilmiştir. Bireylerin konuşma fonksiyonları Gülhane Afazi Testi-2 (GAT-2) kullanılarak değerlendirilirken sesle ilgili değerlendirmeler Sesle İlişkili Yaşam Kalitesi Ölçeği (SİYKÖ) ve objektif ses analizi ile yapılmıştır.
BULGULAR: Araştırmaya katılan bireylerin yaş ortalaması 59,00 ± 14,72 yıl; Mini Mental Test puan ortalaması 26,16±2,00’dir. İstatistiksel analizlere göre BBT puanı ile GAT-2 (r: 0.552, p=0.017) ve BBT puanı ile SAQOL-39 ortalama puanı (r: 0.589, p=0.010) arasında anlamlı ilişki bulunurken; BDT’nin SİYKÖ (r: -0.075, p=0.768) ile anlamlı ilişkisi bulunmamıştır. PASS-T’nin SAQOL-39 ile anlamlı ilişkisi bulunurken (r: 0.499, p=0.035), GAT-2 ile (r: 0.388, p=0.112) anlamlı ilişkisi bulunmamıştır. Ayrıca SAQOL-39 ortalama puanı ile GAT-2 toplam puanı arasında anlamlı ilişki bulunmuştur (r: 0,606, p=0.008).
TARTIŞMA ve SONUÇ: İnmeli bireylerde denge fonksiyonları ile konuşma fonksiyonu ve yaşam kaliteleri arasında istatistiksel açıdan anlamlı ilişkinin olduğu, dengeleri iyi olan hastaların genel seviyelerinin ve konuşma fonksiyonlarının daha iyi olduğu görülmüştür. Ancak postürün konuşma fonksiyonunu değiştirmediği bulunmuştur. Değerlendirmenin tedavideki önemi dolayısıyla dil ve konuşma terapisi alan ve alacak olan inmeli hastaların denge ve postüral fonksiyonlar açısından da değerlendirilmesinin bireylerin konuşma fonksiyonlarını geliştirecek uygun tedavi programı hazırlanmasına katkı sağlayacağı düşünülmektedir.

INTRODUCTION: Balance disorders, postural dysfunctions, and speech disorders are common after stroke. This study aims to investigate whether there is a connection between language and speech function and posture and balance in paralyzed patients and to which speech area function the connection is related.
METHODS: Eighteen stroke patients with speech impairment and no cognitive impairment were included in the study. Balance and postures of stroke patients were evaluated using the Berg Balance Test (BBT) and Postural Assessment Scale for Stroke Patients (PASS-T), while their quality of life was evaluated using the Stroke and Aphasia Quality of Life-39 Test (SAQOL-39). Patients’ speech functions were evaluated using the Gülhane Aphasia Test-2 (GAT-2), voice-related assessments were made with the Voice-Related Quality of Life Scale (V-RQOL), and objective voice analysis.
RESULTS: The mean age of the participants was 59.10±14.72 years, the mean score of the Mini-Mental Test was 26.16±2.00. According to statistical analysis, there was a significant relationship between BBT score and GAT-2 (r: 0.552, p=0.017), and BBT score and SAQOL-39 mean score (r: 0.589, p=0.010), there was no significant relationship between BBT and V-RQOL (r: -0.075, p=0.768). While there was a significant relationship between PASS-T (r: 0.499, p=0.035) and SAQOL-39, no significant relationship was found with GAT-2 (r: 0.388, p=0.112). In addition, a significant correlation was found between the SAQOL-39 mean score and the GAT-2 total score (r: 0,606, p=0.008).
DISCUSSION AND CONCLUSION: It was observed that there is a significant relationship between balance functions and speech function and quality of life, and patients with good balance have better functional independence and speech functions. However, it was found that posture did not change speech function. Due to the importance of evaluation in treatment, it is thought that the evaluation of stroke patients who will receive speech and language therapy in terms of balance and postural functions will contribute to the speech functions of patients.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu prospektif çalışmada Glomerüler Filtrasyon Hızı (GFR) değerleri normal ve anormal olan hastalarda kontrast madde öncesi ve sonrası iyot bazlı kontrast madde uygulamasının renal Görünür Difüzyon Katsayısı (ADC) üzerine etkisini bilgisayarlı tomografi (BT) görüntüleme ile değerlendirmeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: 40 yaş üstü olup, bölümümüze Bilgisayarlı Tomografi (BT) çekimi için başvuran hastalardan, dışlama ve dahil edilme kriterlerine uygun bulunanlar çalışmaya dahil edildi. Difüzyon Ağırlıklı Görüntüleme (DAG) aynı seansta iki radyolog tarafından değerlendirildi. İstatistiksel analiz için spearman korelasyon testi kullanıldı.
BULGULAR: Çalışmamıza iki DAG taraması olan toplam 48 kişi (hasta ve kontrol grupları için sırasıyla 23 ve 25 kişi) alındı. Sağ ve sol böbrek için kontrast madde uygulamadan önce ve uygulandıktan sonra ADC değerleri karşılaştırıldığında kontrol grubunda (sağ böbrek pre-ADC: 2,11±0,17 x10ˉ³, postADC 2,07±0,15 x10ˉ³ mm²/s, p=0,016; sol böbrek preADC: 2,11±0,17 x10ˉ³ mm²/s, postADC 2,04±0,14 x10ˉ³ mm²/s, p=0,011)ADC değerleri kontrast madde uygulandıktan sonra anlamlı düşük çıktı. Hasta grubunda kontrast madde uygulaması öncesi ve sonrası anlamlı fark saptanmadı (sağ böbrek preADC: 1,97±0,22 x10ˉ³ mm²/s, pos-tADC: 1,97±0,24 x10ˉ³ mm²/s, p=0,95; sol böbrek preADC: 1,96±0,23 x10ˉ³ mm²/s, pos-tADC: 1,98±0,22 x10ˉ³ mm²/s, p=0,64). Hasta grubunda preADC değerleri, kontrol grubuna göre anlamlı olarak düşük bulundu. Sağ böbrek için hasta ve kontrol gruplarında PreADC değerleri sırasıyla 1,97±0,22 x10ˉ³ mm²/s, 2,11±0,17 x10ˉ³ mm²/s idi (p=0,016). Hasta ve kontrol gruplarında sol böbrek için PreADC değerleri sırasıyla 1,96±0,23 x10ˉ³ mm²/s, 2,11±0,17 x10ˉ³ mm²/s idi (p=0,018). Hasta ve kontrol grupları arasında ADC sonrası değerler açısından anlamlı fark yoktu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: GFR’si 60’ın altında olan hastalarda iyot bazlı kontrast madde kullanımından sonra ADC değerlerinde azalma olmazken, GFR’si normal olanlarda anlamlı düşüş gözlendi.

INTRODUCTION: In this prospective study, our goal is to evaluate the effect of iodine-based contrast agent on renal Apparent Diffusion Coefficient (ADC) before and after the contrast agent in patients with normal and abnormal Glomerulary Filtration Rate (GFR) values using computed tomography (CT) imaging.
METHODS: The patients who applied for CT examination at an age older than 40 years and met the inclusion criteria of patient and control groups were included. DWI was evaluated by two radiologist in the same session. The range of interest (ROI) was adjusted to be less than 1.5 cm².The Spearman correlation test was used for statistical analysis.
RESULTS: A total of 48 subjects (23 and 25 subjects for patient and control groups, respectively) with two DWI scans were included. ADC values were compared for both kidneys before and after the administration of the contrast agent and a significant decrease in post-ADC values was observed in the control group (right kidney pre-ADC: 2,11±0,17 x10ˉ³, post-ADC 2,07±0,15 x10ˉ³ mm²/s, p=0,016; left kidney pre-ADC: 2,11±0,17 x10ˉ³ mm²/s, post-ADC 2,04±0,14 x10ˉ³ mm²/s, p=0,011). However, there was no significant difference between the patient groups according to the administration of contrast agent (right kidney pre-ADC: 1,97±0,22 x10ˉ³ mm²/s, post-ADC: 1,97±0,24 x10ˉ³ mm²/s, p=0,95; left kidney pre-ADC: 1,96±0,23 x10ˉ³ mm²/s, post-ADC: 1,98±0,22 x10ˉ³ mm²/s, p=0,64). Moreover, pre-ADC values in the patient group were relatively low. Pre-ADC values in both groups for the right kidney were 1,97±0,22 x10ˉ³ mm²/s and 2,11±0,17 x10ˉ³ mm²/s, respectively (p=0,016). Pre ADC values in both groups for the left kidney were 1,96±0,23 x10ˉ³ mm²/s and 2,11±0,17 x10ˉ³ mm²/s, respectively (p=0,018). No significant differences in the post-ADC values were observed between the two groups.
DISCUSSION AND CONCLUSION: No decrease in ADC values was observed after the administration of iodine-based contrast agent in patients with a GFR less than 60, whereas there was a relatively high decrease in patients with normal GFR.

GİRİŞ ve AMAÇ: 14-3-3η (eta) proteininin, romatoid artritli hastalarda hastalığın şiddeti ve eklem yıkımı ile ilişkili olduğu gösterilmiştir. Ayrıca diğer iltihaplı olaylarda da etkili olma ihtimalinin yüksek olduğu gösterilmiştir. Ankilozan spondilitli (AS) hastalarda eta düzeylerinin AS tanısında ve hastalık aktivitesini belirlemede potansiyel bir biyobelirteç olup olamayacağını araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmaya yaşları 20-65 arasında olan, AS tanılı 51 hasta ve 49 sağlıklı kontrol alındı. Hastaların rutin hemogram, eritrosit sedimantasyon hızı (ESR), C-reaktif protein (CRP) seviyeleri ölçüldü ve nötrofil/lenfosit oranı (NLO) hesaplandı. Hasta ve sağlıklı kontrol gruplarında serum eta düzeyi ölçüldü. Hastalık aktivitesini değerlendirmek için Bath Ankilozan Spondilit Hastalığı Aktivite İndeksi (BASDAI) ve Ankilozan Spondilit Hastalığı Aktivite Skoru (ASDAS) kullanıldı. Hastaların sakroiliak eklem grafileri değerlendirildi ve sakroiliit derecelendirildi.
BULGULAR: Sakroiliit derecesi, hastalık aktivite indeksleri ve eta seviyeleri arasında istatistiksel anlamlı ilişki bulunmadı. Eta düzeyleri ile hematolojik parametreler arasında CRP dışında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki bulunmadı. Hastaların eta düzeyleri ile CRP arasında negatif, zayıf ve istatistiksel olarak anlamlı ilişki vardı (r=-0,277; p=0,049). AS hastalarında sakroiliit derecesi, hastalık aktivite indeksleri ve serum eta düzeyleri arasında ilişki bulamadık.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Serum eta seviyeleri, ankilozan spondilitli hastalarda hastalık aktivitesini saptamak için güvenilir bir biyobelirteç değildir. 14-3-3η proteini, periferik eklem tutulumunun ön planda olduğu romatizmal hastalıklarda daha aktif rol oynayabilir.

INTRODUCTION: The 14-3-3η (eta) protein has been associated with the severity of the disease and joint destruction in patients with rheumatoid arthritis (RA). It has also been shown to be likely to be effective in inflammatory events. We aimed to investigate whether eta levels could be a potential biomarker in the diagnosis of ankylosing spondylitis (AS) and in the determination of disease activity in patients with AS.
METHODS: This study included 51 patients diagnosed with AS and 49 healthy controls aged 20-65 years. The routine hemogram, erythrocyte sedimentation rate (ESR), and C-reactive protein (CRP) levels were measured and the neutrophil/lymphocyte ratio (NLR) was calculated in the patients. The serum eta levels were also measured in the patient and healthy control groups. The Bath Ankylosing Spondylitis Disease Activity Index (BASDAI) and the Ankylosing Spondylitis Disease Activity Score (ASDAS) were used to assess disease activity. Sacroiliac joint radiographs of the patients were evaluated and the sacroiliitis was graded.
RESULTS: There was no statistically significant correlation between the degree of sacroiliitis, disease activity indices, and eta levels. There was no statistically significant correlation between eta levels and hematological parameters except for CRP. There was a negative, weak, and statistically significant relationship between the patients’ eta levels and CRP (r=-0.277; p=0.049). We could not find any correlation between the degree of sacroiliitis, disease activity indexes, and serum eta levels in AS patients.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Serum eta levels are not a good biomarker for detecting disease activity in patients with ankylosing spondylitis. The 14-3-3η protein may play a more active role in rheumatic diseases where peripheral joint involvement is prominent.